A więc to jest ten cud, o którym wszyscy opowiadali. Ciepły i pomięty leżał w jej ramionach. Oddychał. Ssał paluszek. Żył. Jej syn. Kiedy na nią spojrzał i wyciągnął do niej drobne rączki, szeptem obiecała mu, że nikomu go nie odda. Jednak wkrótce potem Eva Jahn musiała rozstać się ze swoim maleństwem. Pielęgniarki zabrały je, dziecko krzyczało, a matce wydawało się, że krzyczy cały świat.

– Rodzice adopcyjni odebrali go już następnego dnia, tak jak sobie życzyłam – opowiada Eva. Podnosi filiżankę do ust, ale nie pije, jakby wspomnienie rozstania kazało jej zapomnieć o kawie. Odprowadziła wtedy szczęśliwą rodzinę na parking. Spojrzała w obiektyw aparatu, potem patrzyła za odjeżdżającym autem. Mówi, że od tamtej chwili, dwa miesiące temu, żyje jakby w letargu. Eva nie chce ujawnić swego prawdziwego nazwiska.

Zaproponowała, żebyśmy porozmawiały przy śniadaniu w Centrum Pośrednictwa Adopcyjnego Findefux w Bochum. Ale nie ma apetytu, pali tylko papierosa za papierosem. Siedzi wyprostowana jak świeca. Zachrypnięty głos, zmęczone oczy. Eva Jahn oddała swoje dziecko do adopcji – z przemęczenia, bo brakuje jej sił.

W Niemczech jest niewiele kobiet takich jak ona, które dobrowolnie decydują się na ten krok. W 2006 roku Federalny Urząd Statystyczny – po odjęciu adopcji w rodzinie, pasierbów i adopcji zagranicznych – doliczył się 829 dzieci poniżej trzeciego roku życia oddanych do nowych rodzin. W większości przypadków stało się to nie dobrowolnie, lecz po interwencji Urzędu ds. Młodzieży. W sumie liczba adopcji spadła o 37 procent w ciągu dziesięciu lat. A jednocześnie coraz więcej par chce wziąć cudze dziecko. Obecnie na jednego malca przypada dziesięć oczekujących rodzin.

Ta różnica wynika nie tylko z faktu, że nieplanowana ciąża to dziś rzadkość, a gdy już do niej dojdzie, wyjściem jest zwykle aborcja. W 2006 roku zdecydowało się na nią 32 800 kobiet. – Społeczeństwo wyśmiewa matkę, która oddaje własne dziecko – wyjaśnia Christine Swientek, emerytowana profesor pedagogiki w Hanowerze, badająca problem adopcji. – Zasada głosi, że nie porzuca się maleńkiego dziecka – ten, kto ją narusza, uchodzi za potwora, egoistę lub nieudacznika. Natomiast adopcyjni rodzice cieszą się opinią dobroczyńców, którzy uratowali biednego malca. Takie są potoczne wyobrażenia.

Rzeczywistość wygląda zwykle inaczej, ale jak mówi Eva Jahn, nikogo ona nie interesuje.  – Zamiast tego każdy tłumaczy mi, że na pewno jakoś poradziłabym sobie z maleństwem. Na przykład pielęgniarka na porodówce. – Czegoś takiego nie zniosłoby przecież serce matki – powiedziała.

Jak gdyby Evę nie dręczyły wątpliwości. – Nie żałuję adopcji. Mój syn ma teraz lepiej – uważa. – Nie jest moją własnością, którą mogę zatrzymać, by nie być smutną. To wszystko podpowiada jej rozum. Ale są przecież także uczucia, które wciąż dominują, choćby rozsądek mówił co innego. – Nie mam już sił. Nie sprostałabym wychowaniu dziecka – mówi Jahn. Przez sześć lat, pracując jako księgowa, opiekowała się z pełnym oddaniem cierpiącą na starczą demencję matką i chorym na nerki ojcem. Każdy dzień zaczynała przed piątą rano, nie miała weekendów, wakacji, żadnej pomocy.

Kiedy najpierw zmarła matka, a wkrótce potem ojciec, siły Jahn były na wyczerpaniu. Odizolowana od ludzi, wymęczona walką, zużyta – i w szóstym miesiącu ciąży. Przybrała na wadze, ale tłumaczyła to sobie stresem, a brak miesiączki swoim wiekiem – miała 41 lat. Aborcja nie wchodziła w rachubę.